hayata bakışımı tamamıyla düzeltmek gibi bir derdim var. evvela insanları yük olarak görmemem lazım. i̇nsan ilişkilerinin ciddi emek gerektirdiği ve herkesin benim gibi düşünme mecburiyetinin olmadığını idrak etmem... hediyeleşmem, karşılık beklemeden yüz güldürmem, en ufak yanlışta en kalın çizgiyle insanları çizmemem... insanlara tahammül değil sabretmem, herkesle anlaşmanın mümkün olmadığı şuuruyla karşımdakini soğutmadan hakkı öncelemem... asıl almanın vermekte, asıl mutluluğun mutlu etmekte, asıl rızanın rıza gözetmekte olduğunu bihakkın idrak etmem ve verirken, mutlu ederken, rıza gözetirken gelen güzellikleri sadece ilahi bir lütuf olarak bilmem... hayırlı sahurlar.
