çoğunlukla denizsiz şehirlerde büyümüş insanların yaşadığı duygu. ankara'da doğmuş, büyümüş biri olarak bırakın denizi, her büyükçe bir su birikintisi görüşümde yaşadım bu heyecanı. bilhassa istanbul'a geldiğimizde, arabada uyukluyorsak bile, babam köprüden geçerken uyandırırdı bizi ki o boğazı göreceğimiz ilk anı uyuyarak geçirmeyelim. sonra bundan 3-4 sene önce istanbul'a geldim, okuduğum okul bile boğaz manzaralıydı ve ilk senemi her fırsatta üsküdar'a giderek geçirdim. sonrasında denize uzak bir yere yerleştim ama yine mümkün olduğunca deniz görmeye çalıştım. fakat geçenlerde iznik gölü'ne gittik. daha evvel de gördüğüm bir yer olmasına rağmen o gölü ilk görüşümde yine aynı heyecanı yaşadım. her gün boğaz manzarasıyla yaşasaydım yine bu durumda olur muydum bilmiyorum ama sanki çocukluğumdan gelen bir duyguyu tekrar tekrar yaşamak hoşuma gidiyor gibi. o yüzden yine her deniz görüşümde heyecanlanmak istiyorum.
