intifada dendiğinde aklımıza ilk şeyh ahmed yasin gelir. ben de kendisinin ağır hayranıyım. pir i intifada biyografi tarzı ele alınmış bir roman tabii mevzubahis kişi o olunca insan biraz duraksamalı. hayatına dair yüzeysel bir bilgisi olan bile ona bir miktar saygı duymalı.(*) bazen fark ediyorum da haddinden fazla rahat, umursuz, şükürsüz oluyoruz en azından kendim için durum bu. sapasağlam bir vücut, işleyen bir akıl ve dahi usanmadan görevini hiç ihmal etmeyen bir kalp verdiği için allah'a ne kadar şükretsek az diyeceğimize vermedikleri ya da bir süreliğine imtihana tabii tuttukları için sürekli bir mızmızlanma içindeyiz kimi zaman hal kimi zaman kal diliyle yapıyoruz bunu. öyle zamanlarımdan birinde mezkur şahsı tanıdım. iman varsa imkan vardır sözünün cisim bulmuş hali. allah ona merhametiyle muamele eylesin bizi de içine düştüğümüz fani aldatmacaların verdiği buhrandan tez vakit kurtarsın. kabaca kitaptan bahsedecek olursam yazar pek tanınmış biri değil ama kurguyu gayet iyi yapmış. biraz geçmiş(*) ve biraz içinde bulunan anın arasında gezinip duruyorsunuz bu da akıcılığa zarar vermeden okutuyor kendisini. kitabın bana hatırlattığı en güzel şey her nerede olursam olayım allah'ın bana verdiği gücü, aklı önce onun rızasını kazanmak için kullanmakla mesulüm. sonuç her zaman arzu ettiğim gibi olmayacak onun da olmadı ama "çabaladım" sözünü gönül rahatlığıyla söylemiştir zannımca.
