evvela sabırdır. sabır bu işin en başından edinilmesi gereken yoldaştır. tevekküldür. birikimdir. rahatlıktır hatta. kendine güvenen bir çocuk yetiştirmekse amaç; onu gerekli noktalarda kendi haline bırakıp rahat ebeveyn olmaya zorlamak gereklidir. çocuk yetiştirme yeteneği allah teala tarafından fıtratımıza konulmuş meğer bunu anne olduktan sonra farkettim. çocuğun neye ihtiyaç duyduğunu, neyden rahatsız olduğunu annelik içgüdüleriyle mucizevi bir şekilde anlayabiliyoruz bunu defalarca yaşayıp hayret ettim. bazen çocuk yetiştirmek çok abartılıyor... annelerin omuzlarına bir sürü yük biniyor; sosyal medya yükü, elalem yükü, aile yükü... herkesten bir ses çıkıyor, 'etkinlikçi anne olmalısın', 'çocuğunu iyi doyuran anne olmalısın', 'kariyerini devam ettiren anne olmalısın'... bitmiyor bu sesler. aynı şey babalar için de geçerli çocuğun hangi okula gideceği, nasıl bir hayatın onu beklediği... sürekli bir telaş ve kaygı içinde büyüyüp gidiyor çocuklar. halbuki çocuğumu yetiştirmek için beni yönlendiren en önemli ses allah teala tarafından içime konulan ve bana en zor zamanlarda fısıldayan o annelik içgüdüsüymüş. fıtratımızdan kopmazsak içimizde olan, kendisine özlem duyduğumuz bir yetiymiş meğer çocuk yetiştirmek. tevekkülü elden bırakmayarak elinden geleni yapmak, yaparken de hedeften şaşmamak gerekliymiş. ayrıca bir eğitimden değil, yaşam tarzından bahsediyoruz zira 'çocuklarınız söylediklerinizi değil yaptıklarınızı yaparlar.'
