toplumca yapılır. eskiden geniş ailelerle, sokakta büyüyen çocuklarla daha belirgindi galiba bu durum. şimdi sanki mevzu çekirdek aileye sıkışmış gibi gözüküyor ama toplum içinde yaşadığımız sürece sosyal normlar, içinde bulunulan çağın gerektirdikleri(*) çocuk yetiştirme konusunda hala en belirleyici etmenlerden. sanki böyle doğrudan değilmiş gibi gözüküyor ama bence hala doğrudan etkiliyor toplum. sadece çok farkında olmuyoruz.
mesela benim dönemimde liseye giriş sınavı çok da hayati anlamlar yüklenilen bir sınav değildi. şimdi çocuklar anksiyete krizleri geçiriyor bu sınav yüzünden. çünkü artık eğitime bakış açısı değişti. eskiden aileler; herkes anadolu-fen lisesinde mi okuyor/herkes üniversite mi okuyor sanki diyebiliyorken şimdi diyemiyor. herkes üniversite okuyor çünkü. o yüzden iyisinde okuyabilmek daha önemli.
ya da aileler çocuğun gelişiminde, özellikle ergenlikte arkadaş ortamının önemini daha çok idrak ediyor belki, bu sebeple de iyi ortam olsun diye daha çok dert ediyor.
genel olarak çocuk yetiştirme konusunda da daha bilinçli olma çabası var bir de tabi. bu da o telaşla yanlış tavırlara, davranışlara itebiliyor aileleri bilmeden.
haliyle burada ebeveynin bu durumlar karşısında takındığı tutum önemli. o toplumun, çevrenin gerektirdiklerinin baskısını artırabiliyor da aile, azaltabiliyor da. çocuğu bunların içine de atabiliyor, bunlardan koruyabiliyor da.
çocuklar artık daha başarı odaklı büyüyor, sosyal ilişkiler galiba daha bencilce. doğal olarak çocukların koşulsuz sevildiklerini hissedebilmeleri biraz daha zor. her şey idealize edilmiş, insanlar her şeyi acımasızca yargılıyor. bunun karşısında anne-babanın güçlü duruşu ve önceliklerini iyi belirleyebilmesi gerekli. mükemmel olma-mükemmel çocuk yetiştirme çabası yerine elinden gelenin en iyisini yapabilme, yeterince iyi ebeveyn olabilme(*) çabası gerekli. nitekim çocuk yetiştirirken merkeze aldığımız şeyin ne olduğuna dikkat etmemiz gerekiyor. derdimiz ahlaklı ve donanımlı, iyi birer müslüman yetiştirmek olduğunda tabi ki kaynaklar belli. kur'an ve sünnetle beslenen ebeveynlik, toplumun faydalı olabilecek yönleriyle desteklenince fıtrata da en uygun ebeveynlik yönünde gelişiyor inşallah.
mesela benim dönemimde liseye giriş sınavı çok da hayati anlamlar yüklenilen bir sınav değildi. şimdi çocuklar anksiyete krizleri geçiriyor bu sınav yüzünden. çünkü artık eğitime bakış açısı değişti. eskiden aileler; herkes anadolu-fen lisesinde mi okuyor/herkes üniversite mi okuyor sanki diyebiliyorken şimdi diyemiyor. herkes üniversite okuyor çünkü. o yüzden iyisinde okuyabilmek daha önemli.
ya da aileler çocuğun gelişiminde, özellikle ergenlikte arkadaş ortamının önemini daha çok idrak ediyor belki, bu sebeple de iyi ortam olsun diye daha çok dert ediyor.
genel olarak çocuk yetiştirme konusunda da daha bilinçli olma çabası var bir de tabi. bu da o telaşla yanlış tavırlara, davranışlara itebiliyor aileleri bilmeden.
haliyle burada ebeveynin bu durumlar karşısında takındığı tutum önemli. o toplumun, çevrenin gerektirdiklerinin baskısını artırabiliyor da aile, azaltabiliyor da. çocuğu bunların içine de atabiliyor, bunlardan koruyabiliyor da.
çocuklar artık daha başarı odaklı büyüyor, sosyal ilişkiler galiba daha bencilce. doğal olarak çocukların koşulsuz sevildiklerini hissedebilmeleri biraz daha zor. her şey idealize edilmiş, insanlar her şeyi acımasızca yargılıyor. bunun karşısında anne-babanın güçlü duruşu ve önceliklerini iyi belirleyebilmesi gerekli. mükemmel olma-mükemmel çocuk yetiştirme çabası yerine elinden gelenin en iyisini yapabilme, yeterince iyi ebeveyn olabilme(*) çabası gerekli. nitekim çocuk yetiştirirken merkeze aldığımız şeyin ne olduğuna dikkat etmemiz gerekiyor. derdimiz ahlaklı ve donanımlı, iyi birer müslüman yetiştirmek olduğunda tabi ki kaynaklar belli. kur'an ve sünnetle beslenen ebeveynlik, toplumun faydalı olabilecek yönleriyle desteklenince fıtrata da en uygun ebeveynlik yönünde gelişiyor inşallah.
