kokulu kağıtlarım, annemin ördüğü pembe bere ve sindy bebeğim.
bir koli oyuncak bebek.(*)
fotoğraf albümlerim.
yaramazlıklarım,etrafımdakilerin illallah deyişleri,cici cici elbiseler,bir kaç fotoğraf...
dizleri yırtık pantalonlarım, vücudumun bir çok yerinde hatıra kalan yara ve dikiş izleri, havası inmiş bir top, kamyonum, arabalarım, ve doğru düzgün hiç kullanılmamış komşu çocukları tarafından canlarına okunmuş bir kaç oyuncak bebek... ve tabi ki hala ona duyulan özlem...
en küçük kardeş olmanın dezevantajı, bir numara büyük kardeşinizin kıyafetleriyle büyümek.
(bkz:90 lar pop)
dedemin dizinin dibi.
hayatı toz pembe gören kırık gözlüklerim
her baktığımda beni gülümseten bazen de gözlerimi dolduran onlarca fotoğraf ve hayatımın en güzel günlerini yaşadığım çocukluk yıllarıma duyduğum özlem var şimdi elimde.. (*) hep büyümek isteyen o çocuğa söyleyecek çok şeyim var bir de. büyüdükçe dertler de büyüyormuş diyerek başlarım mesela...
daha bu dünyayı tanımadan sorunlarla yüzleşmeden oynanan oyunlar
