dedemin dizinin dibi.
biraz kıyafet, biraz oyuncak.
yara izleri.
masumiyetim, hayattan olağanüstü beklentilerim, kırık dökük oyuncaklarım.
hayatı toz pembe gören kırık gözlüklerim
bilmem kaçıncı baskısı olan anılarım.
her baktığımda beni gülümseten bazen de gözlerimi dolduran onlarca fotoğraf ve hayatımın en güzel günlerini yaşadığım çocukluk yıllarıma duyduğum özlem var şimdi elimde.. (*) hep büyümek isteyen o çocuğa söyleyecek çok şeyim var bir de. büyüdükçe dertler de büyüyormuş diyerek başlarım mesela...
daha bu dünyayı tanımadan sorunlarla yüzleşmeden oynanan oyunlar
boya kalemlerim radyonun yanındaki duvar.
