17 ağustos 1999 marmara depremi

kocaeli/gölcük merkezli 7.4 şiddetindeki deprem.
yüzyılın en büyük depremlerinden biri.
büyük bir can ve mal kaybı.

neredeyse herkes bir yakınını kaybetti.

(bkz:allah a sığınmak)

bizzat yaşadığım felaket bi gün.ancak bu olaydan gereken dersi alamayanlar tarafından son yıldönümünde isyan kokan sözlerle anılan gece.

hayal meyal hatırladığım önceki, gece bütün oyuncaklarımla yattığım o günden sonra başka bir şehre taşındığımız büyük deprem

bugün yıl dönümü olan felaket. etkisi hala sürüyor. allah bu olayda zarar görenlerin yardımcısı olsun

istanbul'da olanların dahi çok güçlü şekilde hissettikleri doğal afet. afetinden allah'a sığınırız.

annem daha önce deprem görmemiş; yaşamayınca bilmiyor insan. ev beşik gibi sallanmaya başlayınca kıyamet kopuyor diye düşünmüş. gerçi daha beş yaşındaydım ama dün gibi hatırlarım; diz çökmüş seccadeye, ellerini yukarı kaldırmış, fıs, fıs, fıs bir şeyler söylüyor. ne bileyim dua ettiğini. oturdum yanına, açtım ellerimi, başladım fıs fıs demeye (*).

yıl dönümüne iki gün kalan büyük olay. bırakın merkez üssüne yakın şehirlerden hissedilmesini anadolunun bir çok şehrinde net bir şekilde hissedilmiş depremdir. bir kaç hafta boyunca tvler kesintisiz bir şekilde canlı yayın yapmıştır. - sesimi duyan var mı?- cümlesi hafızalara kazınmıştır. bu cümleyi her hatırladığımda hem deprem hem de bu toprakların tüm insanlarının yakın tarihi aklıma gelir ve derin düşüncelere dalarım.