eski edebiyatımızın “boynu bükük” çiçeğidir. kimi zaman aşktan, kimi zaman dertten…

halk edebiyatımızdan bir örneği:
kadir mevlâm seni öğmüş yaratmış,
çiçekler içinde birdir menekşe.
bitersin güllerin harı içinde,
korkarım yüzüne batar menekşe.

yaz gelir de, heveslenir bitersin,
güz gelince başın alır gidersin.
yavru niçin boynun eğri tutarsın?
senin derdin benden beter menekşe.

senin meskenindir kayalar sengi,
kokusu menekşe, güldür irengi.
aradım dünyayı, bulunmaz dengi,
güzel yatağında biter menekşe.

bakmaz mısın karac'oğlan halına?
garip bülbül konmuş gülün dalına.
kadrin bilmeyenler alır eline,
onun için eğri biter menekşe