mevsimlerin insana yaptığı fenalıklar – dertli sözlük
i̇nsanların mevsimlere yaptığı fenalıkların yanında lafı bile olmaz. sonbahar hisleri bağımlılık yapar bu açıdan hüznü arzularsınız. i̇lkbahar sanki hareketli bir gençlik şarkısı dinleyip hayat dolu hissetmenize, geçici de olsa bütün dünyayı elinize alabileceğiniz inancına sevk eder. geriye kalan 6 ay sonbaharı beklemek ve sonbaharı yolcu etmekle geçer. çok mu fena... sonbahar ve hazan renkleri..
insan hayatının, duyguların ve yaşantıların altındaki ruh-kalp-mevsim iklimine dalan, insan doğasına uzanan bir şiirdir. ve insan olmanın eğilimlerine.


http://ismetozel.wordpress.com/2010/04/04/mevsimlerin-insana-yaptigi-fenaliklar-2/
bir ismet özel şiiri. dergah'ın 23. sayısında yayımlanmıştır. 1992.

mevsimlerin insana yaptığı fenalıklar

mevsimlerin bizim ã¢şıklarımız olduklarını bilmezdim
bizi duysunlar için doluyorlarmış meğer etrafımıza
koynumuzdan her geçişinde kendine yol edermiş bir mevsim
ve gelirmiş sargımız kalkıverince uyarak çağrımıza

ruhu saran zevklerden sözaçtı da nice yıldır nice insan
kimseler anlatmadı sargıların kaldırıldığı zamanı
söylenmedi çıplak kaldı mı ruh neydi hemen rengi koyultan
neydi öperken akıtır öpülürken pıhtı kılardı kanı

özlenen bir pişmanlık diye tarif ederler aşkı sorarsak
ve her sevilen nobran biraz her mevsim severken birer zorba
çözülür tirseleşir çatık ten sonra tekrar toparlanıcak
farkederiz üstümüzde bir çentik hangi mevsimden acaba

bir yemini hatırlatsın diyedir belki de yazdansa bu iz
uzayan gün bıktırıcı setreylemeyen karanlık müzevir
insan olmaktan kalan elemin zamkı gibi belli belirsiz
depreşen o ilk yeminden başka yazın herşey alelã¢dedir

herşey bir soruyu katederkenki hayatımız kadar ürkek
taze şarap herbirimiz son korkusuna garkolmaya teşne
köhneleşmekten kaçarken güç ararız kahverengi ve erkek
böyle kalır bir güz lekesi yükü artan göklerden kinã¢ye

yani hata önceye ait önce öbür yüz öpülecekti
öbür gölden içecektik kaplamasaydı çabuk sineyi kış
üşüdük terkedilmekten utandık ruh kendini içe çekti
aldırdık aldanmak için çentik dedik oysa sadece yanlış

koyverin matemi tasvire çengiyle köçek çullanadursun
her yanlışı yeşeren dal fışkıran otla kapatsak n'olur
ağlayış buldu eşin neydi adı ko bahar coşkusu olsun
yüze vurmaz artık elem yapışır ã¢deme göğsünde solur

kitã¢be

bende mevsim denilen üftã¢delerin yardığı yer apaçık
esebilsin sevgililer diyerek cã¢n içre dünden hazırım
korkarım kalmazsa sevişmekten bir yangılı yer ya da sıyrık
ömrüm fenã¢lıklara kayıp ağulanmazsa ben ne yaparım