"öyleyse, beni zikredin ki, ben de sizi anayım."
(bkz:bakara 152)
ömrün her anında gerek dil ve gerek kalp ile allah'ı anabilmektir. belli vakitlerde, belli sayıda allah demek şeklinde anlaşılmasının önüne geçmek lâzımdır.
gafletle yapılan zikirler dahi feyizden hali değildir, mutlaka feyizyab ederler. çünkü insan akıldan veya kalbden veya ruhtan ibaret değildir. insan; herbirinin beslendiği gıdası ayrı, bilinir bilinmez çok manevi uzuv ve kuvvelerden müteşekkildir. böyle bir insanın bir uzvuna yaramayan gıda başka bir uzvuna yarar. mesela akıl anlamasa dahi lafz-ı kuran'dan kalb ve ruh hatta nefis hissesini alırlar. veya nefsin sevmediği dersten ruh beslenir. işte bu minvalde, tefekküri zikir yapılmasa da, hususan lafzullah, tevhid gibi zikirler mutlak surette kalbe şifadır, istifaza ettirir.
https://goo.gl/iihaxb
https://goo.gl/iihaxb
