geçmiş zaman, biz küçüğüz bize gelen misafir çocukları bizden küçük ve onlarda biz gibi abi kardeş. misafirin küçük çocuğu ne yapsak gülüyor. abim çocuğun kafasını duvarlara vuruyor, çocuk yine gülüyor. (işin o seviyeye nasıl geldiğini hala hatırlamıyorum.) bizde gülüyoruz ama abimin içten içe kızmaya başladığını anlıyorum. neyse zekasını her zaman taktir ettiğim, "maşallah" dediğim abim, çocuğu ağlatacak bir çözüm buluyor ve uygulamaya koyuyor. çocuğa "sana bir şey göstercem hadi kapının önüne çık. (odanın kapısı)" diyor. çocukta masum masum "tamam" diyor. çocuk çıkınca abim kapıyı kilitliyor ve çocuk soruyor "ne oldu?". abimden çocuğu hüngür hüngür ağlatan o cevap geliyor "seni dışarı kilitledim". bu cevap karşısında çocuk ağlamakla kalmıyor, yırtınıyor. tabi biz de aynı dozda gülüyoruz çocuğun abisiyle beraber. sonra büyükler geliyor çocuğa ne olduğunu sorduklarında aldıkları cevapla onlar da gülmeden edemiyor. bu olay da böyle bir anımdır ve her aklıma geldiğinde hem gülümserim hem de derin düşüncelere dalarım.
