birçok filozofa göre insandaki tüm arzular aslında birbirinin tetikleyicisi hükmündedir. en derine inildiğinde ise mutluluk görünür. bu fikre katılmıyorum. kanaatimce insanın en büyük arzusu mutluluk değil, sekinettir. burada statik bir oluştan değil, düzenli bir akıştan söz ediyorum. insanda nefis kaos kutbunu, ruh ise kozmos kutbunu temsil eder. her ne kadar bunların arasındaki çekişme hayatı gösterir gibi görünse de, işin aslı böyle değildir. yani dışarıda gördüğümüz hayat, hayat mertebeleri arasında belki de en düşüğü, en verimsizidir. asıl hayat, kendisini dengede, ruhun hükmü altına girmiş bedende gösterir. hal böyle olunca insan iradesi mutluluk arayışının ötesine geçer...
