kardeşlik… “birbirini yıkayan iki el olmak” da, “bir duvarın tuğlaları olmak” da mündemiç bu histe. sevincini çoğaltır, hüznünü giderir kardeşler arasında olmak. sorumluluklarını hatırlattığında kırılmazsın, eleştirdiğinde alınmazsın. bir nimete mazhar olduğunda onun gibi sevinirsin, gıpta eder örnek alırsın… herkesin yalnız bir ada’ya dönüştüğünü görmezsin.
(bkz:teslimiyet)
günümüzde biz müslümanların sıklıkla içerisine düştüğümüz yanlış, bizlere asla fayda vermeyen sığ tartışmalarla i̇slam hakkında konuşmamız. güzel bir kıssa var bununla ilgili olarak paylaşmak isterim.
i̇ki arkadaş aralarında konuşuyorlarmış. biri diğerine demiş ki: allah dilerse şu iğnenin deliğinden, şu deveyi geçirir. i̇ğnenin deliğini büyütür, deveyi öyle geçirir. diğeri itiraz etmiş: hayır, allah deveyi küçültür, iğnenin deliğinden öyle geçirir, demiş. i̇ğnenin deliğini mi büyütür, deveyi mi küçültür noktasında bir türlü mutabakata varamamışlar. sonra demişler ki, bu iş böyle olmayacak, sokaktan geçen ilk kişiyi hakem tayin edip ona soralım. hakem tayin ettikleri kişiye hangimiz haklıyız diye sormuşlar, o da demiş ki: allah deveyi iğnenin deliğinden geçirmeyi murat ederse, ne iğnenin deliğini büyütür ne de deveyi küçültür. allah deveyi iğnenin deliğinden öylece geçiriverir.
i̇şte teslimiyet işte itikat…
çok güzel bir kıssa… keşke bizler de, o hakem tayin edilen gibi bir müslüman olabilsek. burada i̇slam dediğimiz kelimenin anlamlarından birinin de teslimiyet olduğunun şuuruna varabilsek. teslim olmuş, hakiki anlamda iman şuuruna sahip bir müslüman, o koca devenin incecik bir ipin bile güçlükle girdiği delikten geçmesi hakkında, allah’a zerre miktar zorluk olmadığının farkındadır, bilincindedir. şüphe mefhumu asla yoktur. rabbim bizlere de böyle bir iman nasip edip sayımızı da arttırsın inşallah.
