iş yerindeki ilk gün

garip, enteresan, sıkıcı bir gündür.
misafir miyim çalışan mıyım? sorusunu her an hissedersiniz.
toplu bir çalışma ortamında değil de hususi bir odada çalışıyorsanız, odadan çıkmaya dahi çekinirsiniz.
çay gelecek mi?
çayı kendimiz mi alıyoruz?
sorular sorular..

okuldaki ilk günden hallice olan durumdur. hele hele gelin gittiğin evdeki ilk günle mukayese bile edilemez sanki.

ortamı keşfetmekle geçer.

bence ikinci günden daha kolaydır henüz iş gelmez elinize ve herkesin yumuşak yüzünü görürsünüz iş yerindeki ikinci gün daha gerçekçidir.

mehmet emin ay'ın bir ezgisinde geçiyordu sanırım:

pencereye koşuyorum bir ara
karşıma gerilen tüller yabancı.

i̇ş yerinde ilk gün, herkes yabancı.

benim burada ne işim var dedirten gün.

yerinizden kalkmaya, etrafa bakmaya çekindiğiniz, iş arkadaşlarının isimlerini ezberlemeye çalıştığınız bir de size pas vermeyen iş arkadaşlarınız için beni tanımıyor ki niye bana gıcık oldu acaba diye kara kara düşündüren gün.

hangi iş yerinde olursanız olun; ilk gün, iş yerinde geçirebileceğiniz en rahat gündür.

herkesin çömez gözüyle baktığı gündür.

bol öğrenmeli bir gündür. diğer çalışanların isimlerini öğrenmek, işleyişi anlamak, mekanı kavramak... ama sorular sorarak en geç bir hafta içinde olaylara hakim olunur.

mevzu bahis iş yeri zeytinburnu'nda ise üsküdar a dönüşte marmaraydan çıkıp yerleri öptürür.
(bkz:cevizlibağ dolmuşu)
(bkz:yaşanmış hikayeler)