amacına uygun olmayan biçimde kullanınca normal, diğer türlü kullanmaya kalkışınca kendimi riyakar hissettiğim alan. "hakikaten n'apıyoruz biz böyle?" diye düşünüyordum sık sık; alayını kapattım ve henüz bir eksiklik hissetmedim. sahte bir dünya yaratıp, gerçek hayattaki tüm üzücü şeylerden kaçıp oraya sığınıyoruz. acımızı bile orada halka açık yaşarsak ruhumuzdaki yalnızlık hafifleyecekmiş gibi hissediyoruz. giderek kayboluyoruz 'şu an' ımıza hiçbir etkisi olmayan bir mecrada. *kendini kontrol edebilen ve sağlıklı biçimde kullanabilenleri, varsa, tebrik ediyorum.
