veda

ben vedaları oldum olası sevemedim sözlük. eve gelen misafirlerin gidişiyle eve sızan sessizlik beni ürkütüyor çoğu zaman, ya giden bir daha gelmezse diye.. bu yersiz korkularımdan dolayı da veda etmeyi beceremiyorum bir türlü. zamanın da çocuk aklımla babama yaptığım gibi. son bir kez olsun dünya gözüyle görmek istemek, birkaç sözü bir araya getirip yılların kızgınlığına bir tokat çarpıp zırıl zırıl ağlamak başucunda.. yarım kalmış bir vedayı taşımaktayım ve artık çocukluğumdaki cesaretim de yok.
insan ömrü boyunca veda ettiği yere dönmeye nasıl hasret duyar? ben ölesiye hasret duymaktayım evime.
eve dönmek bu kadar zor olmasaydı keşke.