halife ve hilafetin tesisinden başka ittihad-ı islam mümkün değildir. islamlar mabeyninde amentünün teferruatında dahi ittifak kalmamış. tekfir ve teşrikler avam mesabesine düşmüş. ortak metinler kalmamış. zaten yapısı itibariyle ortak metin, ağyarı tahriç olduğundan birilerini dışarıda bırakmaktadır. doğru da olsa itibar yoktur, taraflı denilerek itibarsız kılınmaktadır.
türkiyedeki kahir-ekser olan cemaat ve tarikat halife vurgusu yapmadan, müslümanın ortama adaptasyonuna/evrimleşmesine çabalıyor, bunu da enfusi tathir/terakki olarak lanse ediyorlar.
bunu tenkid mi ediyorum? diyeceğim şudur: bazı doğrular vardır ki eksik kalsalar, yanlışa dönüşürler.
islam düşüncesi hürdür, muhtelif efkar tevlid eder, bunları fitneye dönüştürmeden fikri çeşitlilik olarak islama kazandıran, alimler değildir, hilafettir, sultandır ve ona riayet eden islam cemaatıdır. islam cemaatı hep birden bir alime riayet vaki değildir, fakat fitneler velev kan ve kelle ile durdurulduktan sonra hep birden riayet sultana/halifeye olmuştur.
evet ayet (mumin/35) diyor: son sözü söyleyip doğru veya az doğru olsun, işi karara bağlayacak ve böylece fitneyi ve münakaşayı giderecek bir sultan olmaksızın, allahın ayetleri hakkında dahi konuşulsa bunun ancak bir cedel ve kibir ve nefis müdaafasından ibaret kalacağını kati haber vermiştir.
burda çok mesele var. hele bir tanesi var ki çok ince. bugün ana arter tarikat/cemaat içlerinde ve müslümanlar mabeyninde hatta islamcılar içinde "şeriat isterük" yeter miktarda değilse de duyulur. halife namı ise hiç geçmiyor. halbuki bu söylem bid'attir, ihdastır. halifenin olmadığı yerde şeriattan bahsetmek bid'attir. çünkü islam tarihinde misali yoktur. şeriat halife üzerine kaimdir. bütün kadılar halife mührü ile iş görürler. iki halife olduğu da vakidir, ama halifesiz dönem yoktur. (kısa fetret dönemleri ki bunlar namzedlerin mücadelesinden ibarettir, halifesizlik sayılmaz, yerlerine şeyhulislamlar muvakkaten nezaret ederler, kadının halife yerinde iş görmesi gibidir).
devamı sonraki girdide.....
türkiyedeki kahir-ekser olan cemaat ve tarikat halife vurgusu yapmadan, müslümanın ortama adaptasyonuna/evrimleşmesine çabalıyor, bunu da enfusi tathir/terakki olarak lanse ediyorlar.
bunu tenkid mi ediyorum? diyeceğim şudur: bazı doğrular vardır ki eksik kalsalar, yanlışa dönüşürler.
islam düşüncesi hürdür, muhtelif efkar tevlid eder, bunları fitneye dönüştürmeden fikri çeşitlilik olarak islama kazandıran, alimler değildir, hilafettir, sultandır ve ona riayet eden islam cemaatıdır. islam cemaatı hep birden bir alime riayet vaki değildir, fakat fitneler velev kan ve kelle ile durdurulduktan sonra hep birden riayet sultana/halifeye olmuştur.
evet ayet (mumin/35) diyor: son sözü söyleyip doğru veya az doğru olsun, işi karara bağlayacak ve böylece fitneyi ve münakaşayı giderecek bir sultan olmaksızın, allahın ayetleri hakkında dahi konuşulsa bunun ancak bir cedel ve kibir ve nefis müdaafasından ibaret kalacağını kati haber vermiştir.
burda çok mesele var. hele bir tanesi var ki çok ince. bugün ana arter tarikat/cemaat içlerinde ve müslümanlar mabeyninde hatta islamcılar içinde "şeriat isterük" yeter miktarda değilse de duyulur. halife namı ise hiç geçmiyor. halbuki bu söylem bid'attir, ihdastır. halifenin olmadığı yerde şeriattan bahsetmek bid'attir. çünkü islam tarihinde misali yoktur. şeriat halife üzerine kaimdir. bütün kadılar halife mührü ile iş görürler. iki halife olduğu da vakidir, ama halifesiz dönem yoktur. (kısa fetret dönemleri ki bunlar namzedlerin mücadelesinden ibarettir, halifesizlik sayılmaz, yerlerine şeyhulislamlar muvakkaten nezaret ederler, kadının halife yerinde iş görmesi gibidir).
devamı sonraki girdide.....
