efendim ramazanın on birinci günündeyim. bugün sessiz bir yağmur geçiyor içimden. yüreğimin içine sığdırdığım yüzlerce dua eli, bugün yağmur duasındalar. her gün biraz daha ölen nefsimi, solgun bir ceset gibi gömdüğüm orucumun üstüne tertemiz yağmurlar diliyorum. belki nisandan kalma ılık bir yağmur belki bir kırk ikindi. adının hiçbir önemi yok efendim. eğer yağarsa, mor menekşelerimi camın önüne koyup, gök suyuyla sulayacağım bugün. radyomun sesini birazcık kısacağım. çatılara düşen yağmurun sesini daha iyi duyabilmek için. bütün işimi, gücümü bırakıp, penceremin önüne biriken sulara konan yağmur yorgunu kuşları seyredeceğim. cama vuran yağmur damlalarını izlerken, çıplak ayaklarla bastığım topraklarda büyüyen, çocukluğumun huzurlu günlerine gideceğim. saçlarım toprak kokacak, avuçlarım yağmur. şeytana giden yollarda düşüp kalkmaktan kanayan yaralarım kapanacak. i̇yileşeceğim efendim. eğer yağarsa, içimin göklerinden dökülen yağmurlar ıslatacak şükür secdelerimi. yetişkin vakitlerde çocuklar gibi ağlayabilmenin, yağmurlar kadar büyük bir nimet olduğunu fark edeceğim. gözlerim ileriye bakmaktan yorgun düştü artık efendim. bugün yağmur yağarsa eğer, gökyüzüne çevireceğim yüzümü ve yağmur taşıyan meleklerin, kanatlarını, kirpiklerini öpeceğim. bütün işim, gücüm yağmuru seyretmek olacak bugün. yağmur duasına çıkmış küçük bir karınca gibiyim efendim. açtım penceremi, çıktığı rahmet yolculuğundan göğümüze dönecek damlaların yolunu gözlüyorum. annemin fatihaları kadar bereketli bir yağmur geçiyor içimden, sana günlüğümü yazarken. anladım ki ben toprağa ve yağmurlara aidim efendim. i̇çim çocuk hâlâ. gökyüzü hâlâ en çok sevdiğim kardeşim. eğer yağarsa efendim, avuçlarımda biriktirdiğim yağmur damlalarıyla açacağım bugün orucumu. yağmazsa eğer, orucumu yağmur duasıyla ve toprak kokan ekmeğimle açacağım. yani efendim, bugün soframda hep yağmur olacak. saat kaç olursa olsun, ıslanmak için dışarı çıkacağım. şimdilik bu kadar. i̇yi ki benimlesin efendim
