sağlık sistemi çökmeden başarılı bir şekilde atlatmayı umduğumuz küresel pandemi.her gün gelişmeleri takip ediyorum ve anksiyete ile boğuşuyorum. insanların dikkatsizliği canımı sıkıyor. bu virüs nasıl kontrol altına alınacak, bu süreç bir çözüme kavuşacak mı diye stres oluyorum. bir devlet hastanesine yeni atandım ve zaten gergindim. atamam yapılırken insanların izin almak için idari işlere yığılması, bağrışlar ve uyarılar eşliğinde imzalarımı atmam aklımdan çıkmıyor. nasıl bir ortam beni bekliyor gerçekten merak ediyorum.bunlarla birlikte fas'tan döndüğümden beri gelişen olayların yorgunluğu sindi üzerime. eşyalarımı gazete kağıtlarına sararken büyüdüğümü hissettim. ve yalnızlığımı... işte şimdi ailemden uzaklaşıyorum; virüs nedeniyle karışmış bir ortama gidiyorum. acemiliğim ve duygusal olarak yıpranmışlığım ile. sanırım beni en çok vuran şey hayallerimin istanbul'la birlikte geride kalması oluyor. ben böyle olmasını istemezdim sözlük...
