"allah'ın verdiği nimetleri, o'nun yolunda harcamak şükür,sevmediği yerde harcamak kûfran-ı nimettir."(imam-ı gazali (k.s.))
kur-an' ı kerim' de yetmişbeş yerde zikrediimiştir.
eldeki nimetin bağı, gelecek nimetin ağıdır..
şunu hiçbir zaman unutmamaktır'allah hiçbir şey vermek zorunda değil, veriyorsa nimet bil.'
nimeti yerinde kullanmaktır...demişti bir hocammalı mülkü, bedeni ruhu yani verilen her nimeti yerinde (allahın razı olduğu gibi) kullanmaktır,"kıyamette “şükredenler gelsin!” diye seslenilir. onlar bir bayrak altında cennete girer. bunlar, darlık ve genişlikte, her hâlükârda allahü teâlâya şükredenlerdir.) [i̇.gazali]"
ebü’l hasen-i şâzilî anlattı: “ben bir gün seyahate çıkmıştım. kendi kendime dedim ki: “yâ rabbî! sana ne zaman şükredici bir kul olabilirim.” bu sırada gaybden bir ses geldi ki: “bana şükredici bir kul olabilmen için yeryüzünde senden fazla ni’met verilmiş bir kulun olmadığını düşünmelisin!” bu sözleri işitince: “yâ rabbî! kendimden fazla ni’met verilmiş bir kimsenin olmadığını nasıl düşünebilirim? zîrâ sen peygamberlere, âlimlere, pâdişâhlara herkesten çok ni’met verdin” dedim. bu defa; “eğer peygamberlere (aleyhimüsselâm) ni’met verilmeseydi, sen doğru yolu bulamazdın. âlimler olmasaydı, dinden çıkıp küfre girerdin. pâdişâhlar olmasa, evinde emîn bir hâlde rahat oturabilir miydin? bunların hepsi sana ihsân ettiğim ni’metlerden değil midir?” buyuruldu.”
“ansızın gelip çatan her belâ, neşe damının korkuluğuna yakınken gelip çatmıştır. i̇nsan, damın kenarında olmadıkça düşmez, nuh ve lût kavimlerine bak da ibret al.“ (mesnevi, 4:2151-52) şükür, kalpte nimetin devamına dair emniyet bulunmasıdır… vakti gelip de nimete erdiğinde şükrü içinde bulursun, eğer nimeti vereni bilirsen, mayalar hemen gönül, bütün varlığını.
allah'ın verdiği nimetlere şükür kulluğun bir gereği olmalı değil mi?
fakat artık bir nimete şükretmeye utanır hale geldim. kızıma sarıldığımda ve bana bakıp gülümsediğinde içimden "allahım şükürler olsun" diyorum. fakat hemen akabinde filistinde kızlarının ölü bedenlerine sarılan kardeşlerimiz aklıma geliyor. ben burada rahat rahat oturuyor, yiyor, nimetler içinde eğleniyorken kardeşlerim orada büyük bir cendereden geçiyor. i̇nsan gülmeye utanır mı? şükretmeye utanır mı? kızına sarılmaya utanır mı? hepsinden utanmaya başladım.
fakat artık bir nimete şükretmeye utanır hale geldim. kızıma sarıldığımda ve bana bakıp gülümsediğinde içimden "allahım şükürler olsun" diyorum. fakat hemen akabinde filistinde kızlarının ölü bedenlerine sarılan kardeşlerimiz aklıma geliyor. ben burada rahat rahat oturuyor, yiyor, nimetler içinde eğleniyorken kardeşlerim orada büyük bir cendereden geçiyor. i̇nsan gülmeye utanır mı? şükretmeye utanır mı? kızına sarılmaya utanır mı? hepsinden utanmaya başladım.
