cebrâîl -aleyhisselâm- da kuyuda yûsuf (a.s) şu duâyı öğretmişti:
“ey her türlü sıkıntıyı kaldıran! ey her duâya icâbet eden! ey her türlü kırıkları saran! ey her türlü zorluğu kolaylaştıran! ey her kimsesizin sâhibi ve her yalnızın mûnisi olan allâh’ım! ey kendinden başka ilâh olmayan rabbim! sen’i tenzîh ederim! i̇çinde bulunduğum şu sıkıntıdan bir ferahlık, bu belâdan bir kurtuluş kapısı açmanı sen’den dilerim! i̇lâhî, muhabbetini kalbime öyle bir yerleştir ki, ondan sonra hiçbir tasam kalmasın, orada sen’den gayrısının zikri bulunmasın. ey rabbim beni muhâfaza et! yâ erhame’r-râhimîn!”
“ey her türlü sıkıntıyı kaldıran! ey her duâya icâbet eden! ey her türlü kırıkları saran! ey her türlü zorluğu kolaylaştıran! ey her kimsesizin sâhibi ve her yalnızın mûnisi olan allâh’ım! ey kendinden başka ilâh olmayan rabbim! sen’i tenzîh ederim! i̇çinde bulunduğum şu sıkıntıdan bir ferahlık, bu belâdan bir kurtuluş kapısı açmanı sen’den dilerim! i̇lâhî, muhabbetini kalbime öyle bir yerleştir ki, ondan sonra hiçbir tasam kalmasın, orada sen’den gayrısının zikri bulunmasın. ey rabbim beni muhâfaza et! yâ erhame’r-râhimîn!”
