ne pahasına olursa olsun öğretilemeyecek veya öğretilmeye tenezzül bile edilemeyecek en yegane görev.annesinin karnında onu tekmeleyen küçücük bir ayağın varlığını oturup bir babaya hissettiremezsiniz.annenin çektiği acıları veya sancıları oturup bir erkeğe yaşattıramazsınız. o doğarken ki acıyı kimse ile paylaştıramazsınız. bebeğini ilk eline aldığındaki o mis gibi kokuyu annesinden çok daha iyi içine çekip onu bir ömür boyu yüreğinde annesi kadar saf bir şekilde taşıyamazsınız.tüm bunların sırrına eremeden hem anne olamazsın hem de baba olamazsınız. nice anneler var annelikten nasibini almamış diyemezsiniz. bilmediğin bir iç gerçeğin görünüşüne göre yorum yapıp aslı hakkında bilgiye eremezsiniz. kısaca konu dahilinde olmadığın veya olamadığınız zamanlarda ahkem kesip yorum yapamazsınız. ve her şeyi geçtim tüm suçu anneye de yükleyemezsiniz. çünkü bir ailede iki eğitmen vardır. biri anne biri baba. annenin yetemediği yerde baba, babanın yetemediği yerde anne bütünü tamamlar. madem anneler öğretememiş anneliği peki o zaman babalar nerde idi? bu dışardan konuştukları kadar iyi babamı olabilmişlerdi? (bkz:toplumun boş vermişliğinin sonuçları)
