annelik

zor. çok zor. i̇kinci kez teyze olmamdan dolayı bir haftadır ablamın yanında part time annelik yapıyorum. minicik bir bedende tek dünyası bizler olan dikkatle bakan bir çift gözle sürekli bakışıyoruz. i̇lkinde belki pek de olgun olmadığım için bu sefer her bir ayrıntı dikkatimi çekiyor. her bir detayı bilmen gereken bir sorumluluk çünkü. üşümesin, terlemesin, ağlamasın, aç kalmasın, üzülmesin diye uğraşıyoruz. her kucağıma aldığımda aklıma gazze geliyor. bebeğinin cansız bedenine sarılan anneler, anne babasını kaybetmiş çocuklar. annelik gibi bunlara şahit olmakta çok zor.
rabbim tüm annelerin yardımcısı olsun.

çoğu kadının dünyalık kurduğu en masumane hayalidir :).

kadının odağını kocasından başka bir yöne çekmesiyle evliliğe zarar veriyor. etrafımda çocuğu olan tüm erkekler bu durumu yaşıyor. çocuk her şeyin bahanesi olmaya başlayınca adam da soğuyor doğal olarak. kadınların bu dengeyi sağlamayı öğrenmesi lazım.

türkiye’de kadının kendisini var edebildiğini, değerli hissedebildiğini, insan yerine konduğunu görmesine sebep olan ilk mesele olduğundan kadınların ayrıca önem atfettiği, anneliği tek odak noktası haline getirdiği gibi bir yoruma şahit olmuştum; mantıksız gelmiyor. günümüz kadınları için çok olmasa da geçmişte muhakkak etkisi olmuştur bu durumun.

(bkz:kadınlar ki anne olmamak için direniyorlar)