doğduğum günden bugüne kadar içinde bulunduğum ve bundan sonrada muhtemelen bulunacağım durum. yanlış anlaşılmasın şükürler olsun; bir ailem ve üçüncü derece akrabalara kadar giden çok geniş iki (ana-baba) sülalem var. ancak ana-baba tarafından tüm sülaleler de benle yaşıt neredeyse hiç kimse yok. bir iki kişi var onlarda farklı cinsten. sülalelerde, bana yaşça en yakın büyüklerle 3, küçüklerle 4 yıl var aramda. bu yüzden bütün çocukluk ve gençlik dönemim "bunu da götürün, bu da sizinle gelsin..." ya da "kardeşlerine bak, onlarla ilgilen..." gibi cümlelere maruz kalmakla geçti. üniversiteye kadar olan okul yaşantımda da hem ailevi hem maddi hem de manevi durumlaran ötürü sağlam arkadaşlık ilişkilerim olmadı. üniversite ve bir stajda tam kafa adamlar bulduk derken araya şehirler, ülkeler, işler-güçler girdi. çalıştığım yerlerde yine yaş grubumdan insanlar yoktu. üniden ve o stajdan bazılarıyla hala haberleşiriz ama oda haftadan haftaya ya da aydan aya. ayrıca neden bilmiyorum yaş grubu dışında da pek kaynaşabilidiğim insan olmadı.
aslına bakılırsa bu durumdan şikeyetçi değilim, bayada alıştım ama açıklamam gerken bir durum var. bu durum da şu; ailede ve sülalede, bazen senelerce bazen aylarca beraber yaşadığım, benim yetişmeme vesile olan ya da benim bir vesile ile yardımım dokunan, dertlerini her şartta dinlediğim,anlamaya çalışdığım, çapımca desteklemeye çalıştığım onlarca insandan bir tanesi bile beni anlamaya, dinlemeye çalışmadı ve bana karşı hepsi kafalarında olumlu ya da olumsuz bir model oluşturup beni o sınırlara resmen hapsetti.(en yakınımdakiler bile) işin ilginci, iki sülalede de "en anlayışlı,en akıllı vb..." gibi hiç alınmadığım ifadeler bana karşı kullanılırken. bana karşı olumsuz yargı barındıranların bu algılarını kırmak için uğraştım ve hala uğraşıyorum ama bazen öyle şeyler oluyor ki " yaptıklarımın hiç mi etkisi yok, bu kadar mı anlaşımazım, bu kadar mı yalnızım diyorum." işin diğer yanı, bana karşı olumlu yargı besliyenler de bana karşı zanlarla hareket ediyor. yani benle iki kelam etmek zor geliyor nedense.
yani sözlük yalnızlığın kaçıncı evresindeyim ve neresindeyim bilmiyorum. yukarıda da belirttiğim gibi bir kaç ay ya da yıl beraber olduğum (üni-staj) üç-beş insandan başka beni anlayan,derdime ortak olan insan çıkmadı ve onlarla aramda şu an dağların her türlüsü var. bununla birlikte yakınım dediğim insanlar bir adım ötemde olmalarına rağmen dağların ardındakilerden daha uzaklar bana sözlük. de hele şimdi ben yalnız mıyım değil miyim? :)
aslına bakılırsa bu durumdan şikeyetçi değilim, bayada alıştım ama açıklamam gerken bir durum var. bu durum da şu; ailede ve sülalede, bazen senelerce bazen aylarca beraber yaşadığım, benim yetişmeme vesile olan ya da benim bir vesile ile yardımım dokunan, dertlerini her şartta dinlediğim,anlamaya çalışdığım, çapımca desteklemeye çalıştığım onlarca insandan bir tanesi bile beni anlamaya, dinlemeye çalışmadı ve bana karşı hepsi kafalarında olumlu ya da olumsuz bir model oluşturup beni o sınırlara resmen hapsetti.(en yakınımdakiler bile) işin ilginci, iki sülalede de "en anlayışlı,en akıllı vb..." gibi hiç alınmadığım ifadeler bana karşı kullanılırken. bana karşı olumsuz yargı barındıranların bu algılarını kırmak için uğraştım ve hala uğraşıyorum ama bazen öyle şeyler oluyor ki " yaptıklarımın hiç mi etkisi yok, bu kadar mı anlaşımazım, bu kadar mı yalnızım diyorum." işin diğer yanı, bana karşı olumlu yargı besliyenler de bana karşı zanlarla hareket ediyor. yani benle iki kelam etmek zor geliyor nedense.
yani sözlük yalnızlığın kaçıncı evresindeyim ve neresindeyim bilmiyorum. yukarıda da belirttiğim gibi bir kaç ay ya da yıl beraber olduğum (üni-staj) üç-beş insandan başka beni anlayan,derdime ortak olan insan çıkmadı ve onlarla aramda şu an dağların her türlüsü var. bununla birlikte yakınım dediğim insanlar bir adım ötemde olmalarına rağmen dağların ardındakilerden daha uzaklar bana sözlük. de hele şimdi ben yalnız mıyım değil miyim? :)
