yalnızlığıma her geçen gün daha da gömülüyorum. akşamları ışıkları açmak rahatsız ediyor, bisikletle yolu uzatmak pahasına daha sakin yolları tercih ediyorum. biraz... ya da belki ufacık bir fırsat bulsam... az biraz geçimlik bir şey ayarlayabilsem... ufak bir arazi ve ufak bir ev... ev de denilmez ya kulübe... i̇nsanlardan, insanlıktan pek bir umudum yok diyebilirim. anlaşılmama işini çoktan geçtim, artık anlamak da istemiyorum. i̇nsanlık için daha iyi bir dünya da mümkün değil sanırım... bu yüzden kasamıyorum. bilemiyorum. yalnızlık... bazen düşünüyorum... bir insan için yok sayılmak mı ve ya varlığının anlamsızlığı mı yalnızlık sebebi? şikayetçi değilim. şükür. sadece artık insanlar içine karışmamı gerektirmeyecek bir imkan arıyorum. belki biraz daha yalnızlık denilebilir. ama nasıl?
