çok farklı, değişik biri miyim?... bilemiyorum. değişime karşı da değilim ama neden her tanıdığım kişi ya da kişiler ben onları olduğu gibi kabul ederken beni değiştirme işine girişiyor. en yakınlarım bile. onların istediği gibi olmadım, olamam da... hayır, marjinal biri de değilim emin olun. giyim, kuşam, yaşam... herkesten daha herkes gibi. toplumun genel kabulü olan ama benim kabul edemediğim bazı şeyler var sadece. ama hani bunlar bu kadar uçurum oluşturur mu ilişkilerde? neyse... onların istediği yönde değil farklı yönlerde değişim gösterdiğim vakit ya yüküm ya yokum... en yakınlarıma bile. i̇şlerine geldiğin de işlerine geldiğim kadar. genel olarak da yetersizim onlara göre. ne yaparsam yapayım. en yakınlarım için böyleyken diğer kişilerle olan ilişkilerimin farklı olmasını beklemek belki biraz fazla. benim lügatim de tek bir kelime kalmış gibi artık. o kelime de "tahammül" ben insanlara onlar bana. şöyle bir düşünün... kendimi bildim bileli tahammül edilen ve eden... kapkaranlık bir yalnızlığa gömülmüşken benden hayat kurmamı, evlenmemi falan bekliyorlar. garip. eşime ya da olursa çocuğuma koskoca yalnızlığımdan başka verecek bir şeyim yok ve onları sonsuz bir tahammüle zorlamak ne kadar acımasızca. abartıyor muyum? belki.
