(bkz:ruhi mücerret)
kahve ve çay ocaklarında malayâni konuşacaklarına, camii avlusunda namaz vakti bekleyen nur yüzlü amcalarımızdır.
sabah ve yatsı namazı arası camiden ayrılamayan amcalardır. namazı olmayanlar kahveye gider onlar da cami avlusunda oturup muhabbet ediyorlar işte ne yapsınlar. yanlarında oturup sohbetleri dinlenenesi, öğütleri baş tacı edilesi amcalardır.
sokakta aylakça dolaşıcaklarına veya kahvehanelerde boş vakit geçireceklerine camii avlusunda oturduklarına sevindiğimm amcalar .
sanki doğduğundan beri o yaşta olduğu dşünülen ama konuştuğunda her cümlesine ahh ahh gençliğim diye başlayan... ve emekliliğin mesaisini ahirete vakfettiğini düşünen hacı amcalar
bu süre normalde on saatken hanımı öldükten sonra 4 saatlik didişme sürecini de bu eyleme ayırmaya karar vermiştir amcamız.
evde istenmeyen çenesi düşük ihtiyar olabilir. herkes dört gözle namaza gitmesini bekler.
hayatlarının son deminde günlük telaşelerden uzak durmak isteyen amcalar. aynı zamanda camiye gelen gençleri inleyip kendi gençlikleriyle karşılaştıran dedeler.
yoğun iş temposundan gerçek hayatın kucağına düşmüş amcalardır. hayatlarından iş'i çıkarınca geriye pek birşey kalmayan ve bu boşluğu gençliklerinde ihmal ettikleri cami ile kapatmaya çalışırlar (istisnalar olablilir. istisnalar kaidei katleder) cami çıkışı ne yapacaklarını bilmediklerinden cami ve çevresinde kendilerine has kültürü olna bir popülasyon oluştururlar.
