bütün bu “normalleşme” süreci içerisinde ikinci plana atılan filistin davasının tekrardan alevlenmesi için aslında iran’ın müdahil olmasına gerek yoktu. hamas kaderini, i̇srail ile normalleşme sürecine giren müslüman devletlerin eline bırakmak istememiş olabilir. yalnızlaştırılmış filistin’in iran ile yakınlaşması da, dolayısıyla, sürpriz değil. bu suriye’deki gibi bir vekalet savaşından çok dış politikada yalnız kalan iki devletin birbirine yakınlaşmasına benziyor. zaten hamas da iran’ın güdümünde olduğu imajını verirse bölgede meşruiyetinin azalacağını gayet iyi biliyor. fakat arap ülkelerinin büyük bir iştahla dahil olduğu normalleşme süreçleri hamas'ı ve filistin halkını şimdiye kadar devre dışı bırakmış gibi görünüyor. en nihayetinde en kazançlı çıkan yine iran oldu, normalleşme planları sekteye uğradı. bütün bedeli mazlum filistinli siviller ödüyor.
israil’in normalleşme sürecinde nihai hedefi önce gazze’yi sonra batı şeria’yı filistinlilerden temizleyerek bölgede tam hakimiyetini kurmak. şimdiye kadarki gelişmeler de hep israil’in lehine işledi. zannedilenin aksine, iç politika da olmasa da, dış politikada netenyahu 7 ekim’den önce hiç olmadığı kadar güçlü ve güvendeydi.
israil’in normalleşme sürecinde nihai hedefi önce gazze’yi sonra batı şeria’yı filistinlilerden temizleyerek bölgede tam hakimiyetini kurmak. şimdiye kadarki gelişmeler de hep israil’in lehine işledi. zannedilenin aksine, iç politika da olmasa da, dış politikada netenyahu 7 ekim’den önce hiç olmadığı kadar güçlü ve güvendeydi.
