bediüzzaman'ın bu duası osmanlı devleti'nin bıçak sırtında olduğu zamanlarda ittihatçılara karşı takındığı tutumdur. birinci dünya savaşı sonrasında istanbul tam bir hercümerç içindeyken, ittihatçıların, devleti savaşa sokmakla yaptıkları "ihaneti" ve "itilafçılar"ın hararetli mandacılık taraftarlığı tartışılıyordu. bu sıralarda sibirya esaretinden yeni dönmüş olan bediüzzaman, kendini bu tartışmaların içinde bulur. tartışmalar, makul ölçülerin dışındadır. mesela dindar bir ilim adamı, siyasi düşüncesine karşı olan bir başka alimi "dinsizlik"le suçlarcasına hakaret eder. kendi siyasi görüşüne yakın bir "münafığı" saygıyla anar. partizanlığın böylesinden ürken bediüzzaman, "şeytandan ve siyasetten allah'a sığınırım" der, kendi köşesine çekilir.
